18 maja 2022 r. - 102. rocznica urodzin św. Jana Pawła II

Karol Wojtyła swój los i pontyfikat stale zawierzał Maryi. Totus Tuus – ta dewiza stała się jego zawołaniem biskupim już w czasach krakowskich. Wraz z wyborem na Stolicę Piotrową starał się szczególnie wypełniać wolę objawioną przez Matkę Bożą w Fatimie.

Już u początku swego pontyfikatu, 2 kwietnia 1981, zaledwie parę tygodni przed zamachem na Jego życie, Jan Paweł II podjął decyzję dotyczącą beatyfikacji fatimskich dzieci: Franciszka i Hiacynty – że, pomimo młodego wieku, dzieci miały zdolność praktykowania cnót w stopniu heroicznym i stąd mogą zostać kanonizowane. Osiem lat później mógł dokonać kolejnego kroku. 13 maja 1989 r. zakończyły się kościelne procedury i dzieci otrzymały tytuł „czcigodnych sług Bożych”. Po kolejnych jedenastu latach nadszedł długo wyczekiwany moment – portugalscy pastuszkowie zostali beatyfikowani przez Ojca Świętego – 13 maja 2000 roku. Ostatecznie papież Franciszek kanonizował ich 13 maja 2017.

13 maja 1981 r. na placu św. Piotra Jan Paweł II został postrzelony w brzuch, prawy łokieć i palec lewej ręki. Turecki zamachowiec Mehmet Ali Ağca celował w głowę. W rzymskiej poliklinice Gemelli rannego papieża poddano sześciogodzinnej operacji. Cudem przeżył. W dniu zamachu przypadała 64. rocznica pierwszego objawienia w Fatimie. Jan Paweł II niejednokrotnie powtarzał, że przeżył dzięki opiece Matki Fatimskiej. „Jedna ręka strzelała, a inna kierowała kulę” – przekonywał. Już w szpitalu mówił: „Za przyczyną Matki Bożej życie zostało mi na nowo darowane”. Rok po zamachu papież pielgrzymował do Fatimy. Chciał złożyć Maryi hołd i podziękować za to, że ocaliła mu życie. Pocisk z pistoletu zamachowca został jako wotum wdzięczności umieszczony wewnątrz korony figury Matki Bożej Fatimskiej. Jan Paweł II w homilii wygłoszonej wtedy w Fatimie przypomniał: „Wezwanie Maryi nie jest jednorazowe. Jej apel musi być podejmowany z pokolenia na pokolenie, zgodnie z coraz nowymi znakami czasu. Trzeba do niego nieustannie powracać. Trzeba go podejmować wciąż na nowo”. Słowa te stały się pewnego rodzaju programem na dalsze lata Jego pontyfikatu.